Dodaj do ulubionych »
Koncentrat kompleksu protrombiny w koagulapatii warfarynowej – stosować czy nie?
2012-01-31Źródło: Majeed A, Eelde A, Ågren A, Schulman S, Holmström M. Thromboembolic safety and efficacy of prothrombin complex concentrates in the emergency reversal of warfarin coagulopathy. Thrombosis Research 2012; 126:146-151.
Istotne klinicznie krwawienie jako efekt uboczny stosowania antagonistów witaminy K (vitamin K antagonists, VKA) występuje u 1-3 proc. chorych. Najgroźniejsze jest krwawienie wewnątrzczaszkowe, którego w znacznym stopniu można uniknąć podając preparaty odwracające efekty działania VKA. Należy do nich witamina K, osocze, rekombinowany aktywowany czynnik VII (rFVIIa) oraz koncentrat kompleksu protrombiny (prothrombin complex concentrate, PCC), w którego skład wchodzą czynniki II, VII, IX i X. Niestety, ani witamina K, która pełen efekt działania osiąga po 12-24 godzinach po podaniu, ani osocze (odwrócenie efektów działania VKA po 30 godzinach) nie nadają się do szybkiego zapobiegania koagulopatii w przebiegu stosowania VKA. Skuteczność rFVIIa nie jest jeszcze wystarczająco udokumentowana, a ponadto istnieją doniesienia, że jego stosowanie zwiększa ryzyko zakrzepicy tętniczej u wszystkich chorych poza cierpiącymi na hemofilię. Najszerzej stosowany jest PCC, jednak jego podawanie w koaguloaptii warfarynowej nadal budzi wiele kontrowersji. Wpływa na to nie tylko niewystarczająco potwierdzona skuteczność PCC, ale także ewentualny związek PCC ze zwiększonym ryzykiem incydentów zakrzepowo-zatorowych. Ową korelację starali się ocenić Majeed i wsp. w badaniu prospektywnym opublikowanym na łamach Thrombosis Research.
Badanie obejmowało 160 chorych, którym podano PCC w celu szybkiego odwrócenia efektów działania warfaryny albo z powodu obecnego krwawienia albo też przed pilną operacją. Za incydent zakrzepowo-zatorowy związany z PCC uznawano taki, który wystąpił w przeciągu siedmiu dni od podania PCC. Interwencję z użyciem PCC uznawano za skuteczną wtedy, kiedy udawało się opanować krwawienie lub wtedy, gdy nie obserwowano wzmożonego krwawienia podczas operacji.
Spośród badanych 72 proc. otrzymało PCC z powodu obecnego krwawienia. Wskaźnik INR wyniósł 3.5 (IQR 2.6-5.4) przed podaniem PCC, po podaniu natomiast 1.4 (IQR 1.2-1.6). PCC podawano w średniej dawce 1800 IU (IQR 1200-2000). Poza PCC 74 proc. chorych otrzymało witaminę K, a 34 proc. przetoczono osocze. Incydenty zakrzepowo-zatorowe (3 udary, 1 zawał serca, 1 epizod zakrzepicy żył głębokich, 1 zawał śledziony) wystąpiły u sześciu chorych (3.5 proc. 95 proc. CI, 1.4-8.0 proc.). Skuteczność kliniczna PCC była oceniona jako dobra u 146 chorych (91 proc.), średnia u 6 chorych (4 proc.), słaba u 4 chorych (2.5 proc.), a nie do oceny w przypadku 4 chorych.
Podawanie PCC w celu szybkiego odwrócenia efektów działania warfaryny jest postępowaniem skutecznym, może się jednak wiązać z niewielkim ryzykiem wystąpienia incydentu zakrzepowo-zatorowego. Należy wziąć pod uwagę, że wpływ na jego wystąpienie mogły mieć także takie czynniki jak: istniejący wcześniej u chorych stan nadkrzepliwości (np. migotanie przedsionków lub żylna choroba zakrzepowo-zatorowa) z powodu którego otrzymywali VKA, odstawienie warfaryny, a także aktywacja procesów krzepnięcia w czasie krwawienia.
Autor:
Ewa Witkowska
Badanie obejmowało 160 chorych, którym podano PCC w celu szybkiego odwrócenia efektów działania warfaryny albo z powodu obecnego krwawienia albo też przed pilną operacją. Za incydent zakrzepowo-zatorowy związany z PCC uznawano taki, który wystąpił w przeciągu siedmiu dni od podania PCC. Interwencję z użyciem PCC uznawano za skuteczną wtedy, kiedy udawało się opanować krwawienie lub wtedy, gdy nie obserwowano wzmożonego krwawienia podczas operacji.
Spośród badanych 72 proc. otrzymało PCC z powodu obecnego krwawienia. Wskaźnik INR wyniósł 3.5 (IQR 2.6-5.4) przed podaniem PCC, po podaniu natomiast 1.4 (IQR 1.2-1.6). PCC podawano w średniej dawce 1800 IU (IQR 1200-2000). Poza PCC 74 proc. chorych otrzymało witaminę K, a 34 proc. przetoczono osocze. Incydenty zakrzepowo-zatorowe (3 udary, 1 zawał serca, 1 epizod zakrzepicy żył głębokich, 1 zawał śledziony) wystąpiły u sześciu chorych (3.5 proc. 95 proc. CI, 1.4-8.0 proc.). Skuteczność kliniczna PCC była oceniona jako dobra u 146 chorych (91 proc.), średnia u 6 chorych (4 proc.), słaba u 4 chorych (2.5 proc.), a nie do oceny w przypadku 4 chorych.
Podawanie PCC w celu szybkiego odwrócenia efektów działania warfaryny jest postępowaniem skutecznym, może się jednak wiązać z niewielkim ryzykiem wystąpienia incydentu zakrzepowo-zatorowego. Należy wziąć pod uwagę, że wpływ na jego wystąpienie mogły mieć także takie czynniki jak: istniejący wcześniej u chorych stan nadkrzepliwości (np. migotanie przedsionków lub żylna choroba zakrzepowo-zatorowa) z powodu którego otrzymywali VKA, odstawienie warfaryny, a także aktywacja procesów krzepnięcia w czasie krwawienia.
Autor:
Ewa Witkowska
