Pomimo postępów w diagnostyce i terapii, badanie autopsyjne pozostaje wciąż referencyjnym źródłem informacji w przypadku zgonu o niejasnej przyczynie. Na uwagę zasługuje praca badaczy słoweńskich, którzy przeanalizowali odchylenia stwierdzane przyżyciowo i po śmierci. Badanie przeprowadzono na uniwersyteckim oddziale intensywnej opieki medycznej w Lublanie, w okresie pomiędzy wrześniem 2007 a majem 2009 roku.

Badacze zastosowali zmodyfikowane kryteria Goldmana, by móc przeanalizować rozbieżności pomiędzy rozpoznaniami przed- i pośmiertnymi. Wg powyższej skali, niezgodności klasyfikuje się w czterech kategoriach – pierwsza i druga to rozbieżności znaczne, trzecia i czwarta – mniejsze.

W 170 badaniach autopsyjnych znaczne rozbieżności wykazano u 20 pacjentów (11.8%) – cztery klasy pierwszej (nieprawidłowe przyżyciowe rozpoznanie zasadnicze, mogące mieć wpływ na leczenie i losy pacjenta; 2.4%) i 16 klasy drugiej (złe rozpoznanie, ale bez wpływu na losy pacjenta; 9.4%). Najczęstszą rozbieżnością klasy pierwszej była masywna zatorowość płucna z zatrzymaniem krążenia (75%).

Wszyscy pacjenci mieli choroby przewlekłe, a ¾ miało za sobą także krótki pobyt w oddziale intensywnej terapii. U 75% użyto prawidłowych badań diagnostycznych. Nieprawidłowe lub źle zinterpretowane procedury przeprowadzono u ponad połowy (9/16) osób, u których stwierdzono rozbieżności klasy II. U nich ultrasonografia jamy brzusznej prowadziła do błędnych wniosków w 31% (5/16).

Kłopoty w interpretacji badań dotyczyły przede wszystkim pacjentów ze złożonymi problemami klinicznymi i częściej występowały u mniej doświadczonych lekarzy. Praca badaczy słoweńskich dostarcza interesujących informacji na temat potencjalnych słabych punktów w intensywnej opiece medycznej.

Opracował: dr n. med. Mirosław Kiedrowski