Naukowcy z Tokio sugerują, że badanie osoczowego poziomu leptyny może okazać się markerem ryzyka postępu nefropatii cukrzycowej u osób chorujących na cukrzycę typu 2. 
Obserwacyjne badanie kohortowe objęło 668 uczestników, których przypisano na zasadzie podziału tercylowego do trzech grup, w zależności od poziomu leptyny we krwi. W okresie obserwacji systematycznie kontrolowano u nich wartości filtracji kłębuszkowej (eGFR) oraz albuminurię, a wnioski  końcowe wysunięto na podstawie zestawienia zmian parametrów funkcji nerek z wyjściowym poziomem leptyny we krwi.  

Gorsze rokowanie oraz szybszy postęp nefropatii cukrzycowej obserwowano u pacjentów z grup o niskim, jak i wysokim osoczowym stężeniu leptyny (roczny spadek eGRF wynosił u nich odpowiednio  2,07  oraz  2,14 mL/min/1.73 m2). U osób ze średnimi wartościami stężenia hormonu roczny spadek eGRF wynosił tylko 0.82 mL/min/1.73 m2.  Albuminuria narastała szybciej przy niskim niż przy wysokim poziomie leptyny (HR = 3.125, 95% CI 1.3–7.5).

Reasumując, ryzyko postępu nefropatii u pacjentów z cukrzycą typu 2 może być podwyższone zarówno przy zbyt wysokich jak i niskich w stosunku do wartości średnich stężeniach leptyny we krwi.  

Opracowała: lek. Maria Miąskiewicz