Wiadomym jest, że ekspozycja na kontrasty jodowe może powodować zaburzenia funkcji tarczycy. Pomimo tego, że wystąpienie takiego powikłania ma duże znaczenie kliniczne, dokładny związek między podaniem kontrastu jodowego a wystąpieniem niedoczynności bądź nadczynności tarczycy nie został dokładnie zbadany.

Na łamach Archives of Internal Medicine ukazały się wyniki badania kliniczno-kontrolnego oceniającego ten właśnie związek. Do badania włączono chorych bez wcześniejszego wywiadu nadczynności bądź niedoczynności tarczycy, którym w okresie od stycznia 1990 do czerwca 2010 podano kontrast jodowy. Pokontrastowa nadczynność i niedoczynność tarczycy definiowane były jako odpowiednio spadek i wzrost stężenia TSH w porównaniu z poziomem tego hormonu przed podaniem kontrastu. Dodatkowo, badano także związek między pokontrastową dysfunkcją tarczycy a wiekiem, płcią rasą czy GFR.

Za pomocą analizy równoległej wykazano, że na 178 przypadków hipertyreozy i 213 przypadków hipotyreozy przypada odpowiednio 655 i 799 przypadków eutyreozy. Zaobserwowano, że ekspozycja na kontrast jodowy zwiększa ryzyko nadczynności tarczycy (OR 1.98; 95 proc. CI [1.08-3.60]). Związku takiego nie zaobserwowano odnośnie niedoczynności tarczycy (OR 1.58, 95 proc. CI [0.95-2.62]). Ponadto, podanie kontrastu jodowego wiązało się ze zwiększeniem częstości wystąpienia jawnej nadczynności tarczycy – TSH ≤ 0.1 mIU/l (OR 2.50, 95 proc. CI [1.06-5.93]), a także jawnej niedoczynności tarczycy – TSH > 10 mIU/l (OR 3.05, 95 proc. CI [1.07-8.72]).

Podsumowując, badanie wykazało, że ekspozycja na kontrast jodowy była związana, ze zwiększoną częstością występowania nadczynności tarczycy oraz jawnej niedoczynności tarczycy.

Autor:

Ewa Witkowska